Dzisiaj wg suwaczka internetowego zmieniło mi się okienko na kolejne – szóste :)

Nadal widzę swoje stopy.

Nadal mogę chodzić w niektórych ubraniach, co prawda spodnie muszą być ciążowe, ale normalne swetry póki co świetnie się sprawdzają.

Nadal mogę sama ubrać skarpetki i buty.

Nadal nie jest tak źle :)

Zrobiłam się tylko strasznie, powiedzmy, „wrażliwa”.

Mogę oglądać horrory, krew może się lać strumieniami, ale kiedy w kreskówce umiera jakaś bohaterka, łzy same lecą.

Ech, te kobitki w ciąży :)

Dziwny jakiś ten tydzień. Po pierwsze okazało się, że na kucharkę w ciąży to ja chyba jednak się nie nadaję. Obiady, sałatki, mięsa to ja mogę robić, ale jestem beztalenciem cukierniczym. A zaczęło się od ochoty na rogaliki drożdżowe. Trzeba było lepiej jechać na Stare Miasto do Pana, który sam piecze ciasteczka i kupić kilka, a nie się wściekać pół wieczoru na siebie. I Małża przy okazji.

Do tego dopadł mnie koszmarny Leń Maruda – nawet na blogu nie chciało mi się pisać. Pogoda do tego jakaś taka szaro-bura, że człowiek nie ma nawet ochoty wychodzić na dwór z aparatem.

No dobra, dosyć jęczenia.

Dzisiaj troszkę mi się polepszyło, bo byliśmy podglądać Synka. Synek na 100 procent jest synkiem, buźki nie chciał za bardzo pokazać, ale za to swoją płeć jak najbardziej. Tak a propos, fajnie chodzić na podglądanie z Małżem – polecam gorąco. Raz, że raźniej, dwa – super przeżycie :)