Kolejne spotkanie w szkole rodzenia za nami. Tam razem oglądaliśmy poród. Jestem bardzo dumna z Małża, że nie należy do grupy tatusiów, którzy celowo na zajęcia nie przyszli. Zresztą jak to Małż mawia: „Sekcję zwłok widziałem, to i poród przeżyję”. Biorę to za dobry omen. Kurcze, jakoś tak ten poród staje się namacalny i nieuchronny. Co prawda, nie przez filmy, ale po dzisiejszych ćwiczeniach oddechu, wiecie, takie szybkie „zdmuchiwanie świeczki” jak na filmach, tak do mnie ta powaga sytuacji dotarła. Ale jeszcze się nie boję, jeszcze się nie boję, jeszcze się nie boję…

No i śmieszna ciekawostka. Jakiś czas temu ze znajomymi z pewnego portalu internetowego bawiłyśmy się programikiem do „tworzenia dzieci” ze zdjęć rodziców. Mnóstwo śmiechu przy tym było. Mi udało się „stworzyć” dwa portrety bobasów, a oto jeden z nich. Po USG wybrałam ten, bo jak widać nos, usta i oczy są totalnie tatusiowe. Ciekawe czy Synek będzie tak wyglądał?

A ja jakaś taka robię się kapryśna. W tym tygodniu ciąża mi się nie podoba i już! Tym bardziej, jak do pakietu ciążowych dolegliwości muszę doliczyć puchnięcie moich serdelkowatych palców. Zatem obrączka dzisiaj została zdjęta – wracamy do czasów „wolności” ;) No i fajnie by było, gdyby rzeczywiście przyrost wagi zwalniał w 3. trymestrze, bo ja coś czarno to wszystko widzę.