Generalnie to ja wolę jak talia i dekolt są podkreślone, więc od początku robienia tego swetra byłam bardzo sceptycznie nastawiona, ale jako to mawiają „raz kozie śmierć”. Tym razem kształtowanie talii jest znikome,  a dekolt właściwie to nic nie podkreśla. Zamiast tego są kieszenie, dużo tzw. tekstury i luz blues.

Poza Bryterem to ja właściwie nie mam luźnych swetrów, więc ten idealnie się wpasował w lukę w mojej szafie, a że na co dzień to w jeansach śmigam, to też sweter na grzbiecie często bywa. Ba, nawet lepiej, bo jakieś dwa lata temu na wyprzedaży kupiłam sobie sukienkę. No i ani razu jej nie ubrałam, bo nie miałam do czego. Do teraz :-) Jakby czekała na to swetrzysko.

Sweter udziałam z Brooklyn Tweed Shelter, z której zimą zrobiłam już czapkę. Hm, szczerze mówiąc, nie wiem czy włóczkę chwalić czy narzekać. Może najpierw powiem co mi się w niej podoba… Jest lekka, ciepła, rustykalna i na serio wygląda bardzo ciekawie w porównaniu z dobrze znanymi i popularnymi włóczkami, ale… No właśnie jest „ale”. Jest bardzo delikatna i koszmarnie się przy najmniejszym napięciu rwie, choć tym samym pięknie można nowe połączenie sfilcować i nic nie widać (tsjaa, stanęło się na nitce i ją od razu urwało kilka razy, a jak? :-), mięknie po praniu, lecz nie na tyle by nosić sweter na gołe ciało (nie gryzie nic, ale też nie jest tak mega przyjemna), no i nie ukrywajmy, jest droga :-(. To moja totalnie subiektywna opinia i nikt nie musi się z tym zgadzać. Czy kupię ją znowu? Nie wiem, może kiedyś.

Fotki kolejny raz autorstwa Marcina. Musze powiedzieć, że jestem pełna podziwu dla tego Pana i bardzo wdzięczna, że potrafi wyczuć „dziergoty” :-)

Opis swetra pod nazwą „Yakushima” od wczoraj jest na Ravelry i stronce (z 20% rabatem).