Nigdy nie planowałam, że dzierganie stanie się moją pracą. Obecnie całe nasze życie krąży wokół włóczki i drutów. Kiedy nabieram oczka prawie za każdym razem jest to projekt, z którego powstanie wzór, a to oznacza, że za bardzo go sobie nie ponoszę – albo jest wysyłany gdzieś do innego kraju, gdzie go fotografują, macają, wieszają, nierzadko jeśli jest to sweter nie robię mojego rozmiaru, lecz „zamówiony”, albo po prostu odgórnie mam narzucony nie-mój kolor. Nawet jeśli robię coś dla Chłopa, to po zdjęciach trafia na wieszak do jego studia, albo jeździ po świecie ze mną i tyle mam z niego pożytku. Aż się pewnego pięknego dnia wkurzyłam, że mam tyle rzeczy i nic z nich nie mogę nosić, bo pogniotę/skulkuję/pobrudzę. Basta! Zwędziłam od Marcina kilka motków Martin’s Lab Comfy Aran w moim ulubionym zielonym „Thicket”, pogrzebałam w bibliotece i nabrałam oczka na „Ease” Alicii Plummer. Czekałam na niego prawie 5 lat (Rav pokazuje mi, że mam go od 2013 roku!).

Nabrałam oczka na rozmiar S, ale jeśli dobrze pamiętam numerki pozmieniałam. Na pewno inaczej mam kształtowaną talię (jestem dużo niższa niż Alicia) i rękawy. Z rękawami zresztą i tak były jaja – robiłam je w drodze na ostatni festiwal, różnych pubach w Edynburgu, by oczka zamknąć nad ranem w hotelu. Przeczuwałam, że tak będzie i korpus zblokowałam już w domu, przed wyjazdem – rękawów już mi się nie udało – w hotelu ktoś wziął żelazko. To nic, i tak go w drodze powrotnej ubrałam (i do fotek), bo Wielka Brytania ostatnio nie ma za fajnej pogody. Nadał się idealnie, bym nie wymarzła (choć na fotkach i tak przemarznięta jestem).

Bardzo podoba mi się ten kolor – Marcin go stworzył na samym początku zabawy z barwnikami i ciągle mnie on zachwyca – taki przytłumiony tymiankowy zielony. Mógłby być uznany za nudny, ale ja takie lubię :)

Dziewiarsko odpoczęłam, nie licząc oczek i kombinując, wiec teraz mi się chcę coś „mojego”. No i możliwe, że znowu zwędziłam kolejną zieloną włóczkę, tym razem na sweterek Heidi Kirrmeier. Ups!