No niesłychane, bo zarzekałam się, zaklinałam, że „nie ja, nigdy w życiu!”, ale jak to mawiają tylko krowa zdania nie zmienia i tak oto na moje druty trafiła fioletowa włóczka. Jeszcze lepiej, zrzędziłam na Arroyo, że się za szybko kulkuje, że najsłabsza w stajni Malabrigo, i co? Ano nie dość, że fioletowe toto, to jeszcze Arroyo :-) I tak sobie gadałam z tym moim Chłopem o mym wcześniejszym rozczarowaniu i chyba wychodzi na to, że po wydzierganiu kilku (nastu) sweterków z włóczek z tzw. kategorii „cuda wianki”, zaczęłam doceniać dobrego, zwykłego merynosa. Bo ja się Wam przyznam, że wcale mnie nie podnieca kaszmir w składzie (w mordę jeża! jak to się kulkuje!), mam zupełnie oziębły stosunek do jedwabiu (jak ja nie znoszę jak on się wyciąga!) i tylko dobry merynos sprawia, że mi serce szybciej kołacze. No, a właściwie to Arroyo nim jest :-) Mam dzisiaj tyle… Wydumałam, że skoro włóczka dla mnie nietypowa, to i sweterek niech też lekko dziwny będzie – ma mieć lekko kimonowe rękawy. I broń Boże, nie żaden oversized, czy boxy, czy co tam. Nieco luźny, ale w granicach rozsądku.

Idzie teraz szybko i aż sama ciekawa jestem, czy będę fioletowy sweter nosić.

A potem na druty wskakuje to – czerwony grubaśny singiel. Tym razem ma być coś dla Agi. Mnóstwo swetrów ma w spadku po bracie, więc przydałby jej się typowo dziewczęcy kardigan.

A Wy pewnie już w bawełnach siedzicie, prawda?